Desc: Je suis une héroïne périphérique: Geregisseerd door Muriel Montini. Met Lou Castel, Philippe Loyrette, Muriel Montini, Etienne Zucker. Te ver naar rechts, te ver naar links, zegt de man op de voorgrond met de camera. Muriel Montini is een heldin, zoals ze terugkijkt op haar leven, vastgelegd in haar films. Maar omdat ze ervoor zorgde niet in het middelpunt te staan, kunnen deze autobiografische sporen nu het startpunt worden voor fictie, voor zelffictie. Perifere heldin. Maar wat moet je in het midden plaatsen? De duisternis van het verstrijken van de tijd, de nacht waarvan we bang zijn om maar al te snel binnen te gaan, die vrienden en geliefden verslindt, al onze levensverhalen. Uit de biezen die door de jaren heen zijn verzameld, haalt Muriel Montini fragmenten van herinneringen tevoorschijn, waarbij hij rond het obscure centrum de constellatie van verloren en gevonden tijd tekent. Gezichten in het volle licht, bewegingen met tegenlicht, gordijnen als lijkwaden over lichamen en beelden, stilstaande beelden die de korrel van de film in het stof van de vergetelheid fixeren. Een winterreis over de oceaan van herinnering. De montage van gehechtheden cultiveert geheimhouding: alleen de intensiteit, van de levensverhalen blijft alleen de levendigheid van impulsen. Het zelfportret verspreidt zich via amoureuze gesprekken, in de half verduisterde figuren van anonieme voorbijgangers, in de gezichten of stappen van andere filmheldinnen: Aurore Clément gefilmd door Akerman, Simone Simon die in een kat verandert, de hand van Domiziana Giordano uitgestrekt naar een man die haar aan het einde van Nouvelle Vague (New wave) van de verdrinkingsdood redt. "Alleen de cinema zorgt ervoor dat Orpheus zich kan omdraaien zonder Eurydice te doden". De film van Muriel Montini is een levendige en melancholische demonstratie van de stelling van Godard. (Cyrillus Neyrat)